Edebiyat

GÜNEBAKAN

Gün doğdu!
Vakit,
insanlığın vaktidir
Aydınlık,
ait olduğunuz yer
Burası olmalı değil mi
savaşlarınızın nedeni
Az ilerisi olmalı
evlerinizi yaptığınız yer
kalabalık, gürültülü…
Soluduğunuz hava
Sürdüğünüz toprak
İçtiğiniz su burada
Köklerimin altında
Rüzgar taşıyor seslerinizi
Bana…
Güneşe bakan yüzüm
güzel, güzel, güzel
Ben bir günebakan çiçeğiyim
otoban kenarında açan
Nereden geldiği belirsiz
tohumum
Güneş değil
her günkü hasretim
Son hızla dönerken dünya
sessizliğin içinde beklerim
Son hızla giderken
yüzü cama yapışan çocukların
gözlerindeki ışıktır
asıl görmek istediğim

Gizem Ozan Aslan

En sevdiği çiçek yasemin olan kadın, gecenin sessizliği içinde yazıyordu. Yarayı ve izi… Zamanı ve yansımayı… Bazı kelimelere fena takıntılı, karakterleri hezeyanlı, deliliği düş ile değiş tokuş ediyordu. Kendini bildi bileli…

YAZAR HAKKINDA

Gizem Ozan Aslan

En sevdiği çiçek yasemin olan kadın, gecenin sessizliği içinde yazıyordu. Yarayı ve izi… Zamanı ve yansımayı… Bazı kelimelere fena takıntılı, karakterleri hezeyanlı, deliliği düş ile değiş tokuş ediyordu. Kendini bildi bileli…

Bir Yorum Yazın

3 + = 5