Gene Wolfe’un kaleminden çıkan serinin ilk kitabı, bir evrenin hatta bir bilincin kapısını aralıyor.
Gene Wolfe
Bir zamanlar Earth denilen gezegen artık Urth. Güneş ölmekte, medeniyet geçmişin bir yankısına dönüşmüş. Teknolojinin büyüyle, bilimin inançla birbirine karıştığı bir çağda geçmiş geleceği taklit ediyor, insanlar artık neyin efsane neyin gerçek olduğunu hatırlamıyor.
İşte bu kadim karanlıkta genç bir işkenceci çırağı Severian —kendi kurbanına merhamet ederek— loncasının en büyük günahını işler ve sürgüne gönderilir. Onun bu yolculuğu bir cezanın yanı sıra; zamanın, hafızanın ve insanın doğasına dair bir keşiftir.
Wolfe’un dili büyü gibi işler; cümleler sanki başka bir çağdan, ama seni doğrudan şimdiye dokundurur.
“Karanlıkta parlayan bir zeka, merhametin bedeli ve unutulmuş bir dünyanın yankısı… Wolfe’un kelimeleriyle zamanın dışına çıkmak isteyenlere.”
Ursula K. Le Guin’in “büyülü ve benzersiz” dediği, Neil Gaiman’ın “yüzyılın en iyi bilimkurgusu” olarak tanımladığı bu eser edebiyatın kendisinin de sınırlarını yeniden çiziyor. İşkencecinin Gölgesi, Tolkien’in mit yaratımına, Lovecraft’ın tekinsizliğine ve Joyce’un bilinç oyunlarına aynı anda selam veriyor. Ama sonuçta ortaya çıkan şey bambaşkadır: karanlık bir güzellik.
Wolfe, “yalanların zamanla gerçeğe dönüştüğünü” söylüyor bir yerde. Belki de bu yüzden okurken kendi gerçekliğinden şüphe ediyorsun.
