Annie Ernaux‘un Nobel edebiyat ödülünü aldığını öğrendiğimde hemen okumalıyım dedim. Ödül aldığında yapılan kısa telefon konuşmasında, genç yaşlı herkese ilk olarak okumalarını önerdiği “Seneler” kitabını alıp okumayı planlarken bir arkadaşım uğradığı kitabevinden aldığı “Boş Dolaplar” ve “Babamın Yeri” kitaplarıyla çıkageldi. Yolculuğa çıkarken ikisini de yanıma alsam da Babamın Yeri kitabından başladım. Yazara ve yapıtlarına ilişkin bilgileri güncelliğini yitirmeden pek çok kaynaktan okuma şansı varken kitaplarıyla taçlandırmanızı öneririm. Ben başladım.
Ernaux’nun babası, kızı öğretmenlik sınavlarını verdikten iki ay sonra ölür. Yazar bu ölümün ardından, yetersiz eğitim görmüş, çocukluğundan beri değeri ancak kas gücüyle ölçülmüş babasının işçilikten küçük esnaflığa geçişini, onun toplumsal konumunu ve kendisiyle ilişkisini eşeler. Satırlara dökülenlerse dramatik hatıralar değil, bir portre üzerinden anlatılan bir “sınıf” hikâyesidir.
Annie Ernaux (Fotoğraf: Leonardo Cendamo)
Babamın Yeri, bir adamın hem toplumun hem de kızının gözündeki “yer”ini irdeleyen, son derece kişisel bir konuyu sakınmadan, alabildiğine yalın bir üslupla evrensele dönüştürerek aktaran bir metin.
“Duyguların ve ketumluğun iç içe geçtiği muazzam bir edebî başarı.”
Le Monde
“Ernaux, Simone de Beauvoir’dan bir neslin tarihini tutan vakanüvis rolünü miras aldı.”
Margaret Drabble
Eklemek istediğim bir diğer kitabı: “Yalın Tutku”
